WIERSZOKLETA

Pogrążam się myślami,
Gdy nocna przyjdzie pora.
I swym spokojem mami,
Jak tafla nocnego jeziora.

Między zwidami
i snów plątaniną
Trudno wyrazić
Uczucia, co giną.

Bądź mą oazą wśród piasków pustyni.
W palącym słońcu bądź mym cieniem.
Bądź źródłem moim, co poranek czyni.
Ukój jak woda me pragnienie.

W ciemnościach sensu
I w strzępkach wiary
Prawdy bezsensu
Obrys zgrzybiały.

Szukam w ciemności Ciebie,
Choć jesteś bardzo blisko.
Jak ptak szybujący po niebie
Wysoko lub całkiem nisko.

Twe ciało w półmroku ukryte
Okrywam oddechu falami.
Snem nasze ciała spowite.
Odcięci od świata sami.

W sferze nicością zamkniętej,
Oknem do pustki będącej,
Dźwięczy ton ciszy zaklętej,
Splatając niebytu końce.

Nad głową nocny księżyc wisi
Drzewa na zewnątrz ciszą ugięte.
W głowie cierpko-słodkawe myśli
Myśli zbłąkane, trudno pojęte.

W pejzażu samotności
Huśtawki porusza wiatr.
Po liściach czerwoności
Spływa niechciany czas.

Motylem chcę być pijącym
Twego ciała rosy.
I wiatrem, co na łące
Potarga Twe włosy.