Pustka

PUSTKA

W ciemnościach sensu
I w strzępkach wiary
Prawdy bezsensu
Obrys zgrzybiały.

I w dal zgubioną
Patrzy przed siebie.
Wspomnienia płoną
W ukrytym niebie.

Zapada w nicość,
Zapada w pustkę.
W bezkresną marność,
W czarne czeluście.

Obraz w pamięci,
Magiczne sedno,
Wciąż jeszcze nęci
Tu nadaremno.

Nic już nie bawi,
Nic już nie smuci.
Ran nie zakrwawi,
Nie zbałamuci.

Jałowy omam
I puste daty.
Inny dzień kona
W mroku na straty.

To kończy sprawę.
Nic do stracenia.
A jeśli nawet,
To nic nie zmienia.