Ziemia w Palestynie

Jakie prawo mają ludzie, by zabrać ziemię tym z Palestyny?
Greg Courter, fotograf (1986-obecnie) ·Opublikowane w Quora.com
Zaktualizowano 27 listopada

PRAWDA O PALESTYNIE
Prawda jest taka, że od początku pierwszej wojny światowej znaczna część ziemi Palestyny była własnością nieobecnych właścicieli, którzy mieszkali w Kairze, Damaszku i Bejrucie. Około 80 procent Arabów palestyńskich to byli zadłużeni chłopi, pół-nomadowie i Beduini. W 1946 r. brytyjski zarząd mandatu sprawdził stan posiadania gruntów.
Stan posiadania był następujący: 70% było własnością rządu brytyjskiego, powierzone dla utworzenia żydowskiej ojczyzny i scedowane przez prawo międzynarodowe Izraelowi 8,6% należało do Żydów, 3,3% było posiadane przez miejscowych a 16,5% przez Arabów mieszkających poza Palestyna.
Kiedy Żydzi zaczęli kupować grunty arabskie, robili wszystko, aby uniknąć zakupu ziemi na obszarach, z których Arabowie musieliby zostać wysiedleni. Szukali ziemi w dużej mierze nieuprawianej, podmokłej, taniej i, co najważniejsze, pozbawionej najemców. W 1920 r. Przywódca syjonistycznej Partii Pracy David BenGurion wyraził zaniepokojenie losem arabskich fellachów, których uważał za „najważniejszy zasób rdzennej ludności". Ben Gurion powiedział: „pod żadnym pozorem nie wolno nam brać ziemi należącej do fellachów lub przez nich uprawianej". I opowiadał się za pomaganiem w uwolnieniu ich od ich ciemiężców. „Tylko wtedy, kiedy fellach chce opuścić swoje miejsce osiedlenia” - dodał Ben Gurion - „powinniśmy zaoferować zakup jego ziemi za odpowiednią cenę".
Kiedy John Hope Simpson przybył do Palestyny w maju 1930 r., zauważył, że: „Oni [Żydzi] płacili wysokie ceny za ziemię, a ponadto płacili niektórym mieszkańcom tych ziem znaczne kwoty, których prawnie nie byli zobowiązani płacić".
W 1931 r. Lewis French przeprowadził badania braku ziemi i ewentualnego ofiarowania nowych gruntów wszystkim Arabom, którzy zostali „wywłaszczeni". Brytyjscy urzędnicy otrzymali ponad 3000 wniosków, z których 80 procent zostało uznanych przez rządowego doradcę prawnego za nieuzasadnione, ponieważ skarżący nie byli Arabami nieposiadającymi ziemi. Reszta to około 600 bezrolnych Arabów, z których 100 zaakceptowało rządową ofertę gruntową.
W kwietniu 1936 r. nowa seria arabskich ataków na Żydów została zainicjowana przez syryjskiego partyzanta Fawzi al Qawukji, dowódcę Arabskiej Armii Wyzwolenia.
Do listopada, kiedy Brytyjczycy w końcu wysłali nową komisję pod przewodnictwem Lorda Peela w celu przeprowadzenia dochodzenia, 89 Żydów zostało zabitych, a ponad 300 rannych. Raport Komisji Peela stwierdził, że skargi Arabów na żydowski zakup ziemi były bezpodstawne. Wskazano, że „znaczna część ziemi, na której obecnie rosną gaje pomarańczowe, to były wydmy piaskowe lub mokradła oraz nieuprawiana ziemia... w czasie ówczesnych sprzedaży niewiele było dowodów na to, że właściciele posiadali zasoby lub przeszkolenie potrzebne do uprawiania ziemi". Co więcej, Komisja stwierdziła, że problem był „spowodowany za małą ilością ziemi nabytej przez Żydów, niż wzrostem populacji arabskiej". W raporcie stwierdzono, że obecność Żydów w Palestynie, wraz z działalnością administracji brytyjskiej, zaowocowała wyższymi płacami, lepszym standardem życia i szerokimi możliwościami zatrudnienia.
Król Jordanii, Abdullah, napisał w swoich wspomnieniach: „Jest to zupełnie jasne dla wszystkich, zarówno na podstawie mapy opracowanej przez Komisję Simpsona, jak i innej opracowanej przez Komisję Peela, że Arabowie równie marnotrawnie sprzedają swoją ziemię, jak są bezużyteczne w zawodzeniu i płaczu". Nawet w szczytowym momencie arabskiej rewolty w 1938 r. brytyjski wysoki komisarz w Palestynie wierzył, że arabscy właściciele ziemscy narzekają na temat sprzedaży Żydom dla podniesienia ceny za ziemie, które chcieli sprzedać.
Wielu arabskich właścicieli ziemskich było tak sterroryzowanych przez arabskich rebeliantów, że postanowili opuścić Palestynę i sprzedać swoją własność Żydom. Żydzi płacili wygórowane ceny bogatym właścicielom ziemskim za niewielkie połacie jałowej ziemi. „W 1944 r. Żydzi płacili w Palestynie od 1 000 do 1 100 USD za akr, głównie za jałową lub półpustynną ziemię; w tym samym roku bogata czarna ziemia w stanie Iowa sprzedawana była za około 110 USD za akr".
Do 1947 r. żydowskie gospodarstwa w Palestynie stanowiły około 463,000 akrów. Około 45 000 tych akrów zostało nabytych od zarządu Mandatu; 30 000 zostało zakupionych od różnych kościołów, a 387,500 od Arabów. Analizy zakupów ziemi w latach 1880-1948 pokazują, że 73% żydowskich działek zostało zakupionych od wielkich właścicieli ziemskich, a nie od biednych fellachów. Wśród sprzedających ziemię byli także burmistrzowie Gazy, Jerozolimy i Jaffy. As'ad elShuqeiri, muzułmański uczony religijny i ojciec przewodniczącego OWP Ahmed Shuqeiri, wziął żydowskie pieniądze za swoją ziemię. Nawet król Abdullah wydzierżawiał ziemię Żydom. W rzeczywistości, wielu przywódców arabskiego ruchu nacjonalistycznego, wliczając w to członków Najwyższej Rady Muzułmańskiej, sprzedało ziemię Żydom.
Tygodnik Fasl al-Maqal, którego właścicielem jest arabsko-izraelski deputowany do parlamentu Azmi Beshara, a którego siedzibą jest zamieszkane głównie przez Arabów Nazaret, miasto w północnym Izraelu, wyszczególnia listę 54 czołowych Palestyńczyków, którzy sprzedawali ziemię Żydom w latach 1918-1945. Tygodnik donosi, że przywódcy palestyńskich nacjonalistów, w tym dziadek obecnego najwyższego urzędnika OWP w Jerozolimie, sprzedali ziemię Żydom w latach przed powstaniem Izraela. W tygodniku ukazała się historia zatytułowana „Nasi ojcowie na wynos", która przenosi tę kwestię do epoki brytyjskiego mandatu przed powstaniem Izraela w 1948 r., kiedy ruch syjonistyczny poszukiwał ziemi w Palestynie w celu utworzenia państwa żydowskiego. Tygodnik donosi, że niektórzy z wysoko postawionych w palestyńskim ruchu nacjonalistycznym, byli przeciwni państwu żydowskiemu, a jednocześnie sprzedawali ziemię Agencji Żydowskiej, kierującej syjonistycznym ruchem. Awad Abdel Fatah, redaktor naczelny tygodnika, donosi, że nazwiska pochodzą z oficjalnego dokumentu datowanego z czasów brytyjskiego mandatu w Palestynie, który tygodnik otrzymał z oficjalnych źródeł w Jordanii.
On stwierdził: „Opublikowaliśmy tylko częściową listę z dokumentu, ukazującą rolę przywódców palestyńskich w przepływie ziemi do Agencji Żydowskiej przed katastrofą w 1948 r.".
Te nazwiska są wstydliwe dla PA, ponieważ jeden z nich jest krewnym Yasira Arafata i jest jednym z najbardziej znanych nazwisk na liście. Jego nazwisko, to Mohammed Taher al-Husseni, ojciec al-Hajj Amin al-Husseni, muftiego Jerozolimy i najwyższego szefa palestyńskiego ruchu nacjonalistycznego. Następnym był Kazem al-Husseni, dziadek po stronie matki Faisala Husseniego, najwyższego urzędnika OWP w Jerozolimie. Kazem sprzedał ziemie w Jerozolimie, gdzie był burmistrzem w latach 1918-1920. Lista obejmuje pięciu innych członków rodziny Husseni, jednego z najwybitniejszych klanów w Palestynie sprzed 1948 r. jak i obecnie. Na liście pojawili się również inni członkowie czołowych palestyńskich rodzin, podobnie jak członkowie Wysokiego Komitetu Arabskiego, Najwyższej Rady Islamskiej i Arabskiego Komitetu Wykonawczego, głównych organów, które kierowały powstającym palestyńskim ruchem nacjonalistycznym przeciwko syjonizmowi. Mussa al-Alami, który przewodniczył palestyńskiej delegacji na konferencji londyńskiej w 1939 r., zwołanej w celu omówienia przyszłości mandatu Palestyny, sprzedał 90 hektarów według listy (222 akrów) Żydom w Bisan, obecnie w północno-izraelskim mieście Beit Shean. Ragheb al-Nashashibi, burmistrz Jerozolimy w latach 1920-1934 i szef Partii Obrony Narodowej, sprzedał ponad 120 hektarów (296 akrów) ziemi w Jaffie, niedaleko Tel Awiwu. Nashashibi sprzedał także ziemię we wschodniej Jerozolimie, na której później zbudowano Uniwersytet Hebrajski. Yaakub al-Ghussein, który kierował Funduszem Arabskim utworzonym w celu zbierania pieniędzy na wsparcie sprawy palestyńskiej, sprzedał ziemię Żydom w Jaffie i co jest obecnie Strefą Gazy za 4000 funtów palestyńskich, które odpowiadały funtom brytyjskim w tamtym okresie. Pozostałe elitarne muzułmańskie i chrześcijańskie rodziny Palestyny, w tym klany Abdel Hadi, Bseiso i Fahum, są także reprezentowane na liście.
Żydzi jeszcze przed światowymi wojnami żyli już jak chłopi, kupowali ziemię i uprawiali ją po latach zaniedbań. Żydzi uzdrowili ziemię i sprawili, że ich ekonomia jest dzisiaj dziesięciokrotnie wyższa niż Egiptu, Jordanii i Syrii razem wziąwszy, podczas gdy Arabowie planowali przeciwko nim wojny od lat dwudziestych XX wieku i zamiast wyrzucenia wszystkich Żydów z tego obszaru, spowodowali od 1948 roku wysiedlenie prawie polowy Palestyńczyków.

(polskie tłumaczenie Alex Wieseltier)