ZAGUBIENIE

ZAGUBIENIE

W sferze nicością zamkniętej,
Oknem do pustki będącej,
Dźwięczy ton ciszy zaklętej,
Splatając niebytu końce.

Jak zegar czas odchodzi
Gdzieś między minutami.
I wspomnieniami nachodzi.
Radością i smutkiem mami.

Gdzieś, może całkiem blisko,
Lub całkiem obok tuż,
Rozmyślań kotłowisko,
Co nie gra roli już.

Umysł myślami więziony,
Jak światła szary cień.
Zmierzchu zorzą przyćmiony.
A może to tylko sen?

I tak w pustkę wtłoczony,
Błądzi w nicości przestrzeni.
Łapie myśli znużony
Tonąc w grze światłocieni.

Alex Wieseltier
2021