ŚLUB PO ŻYDOWSKU

ŚLUB PO ŻYDOWSKU

Według judaizmu żydowskie małżeństwo jest integralną częścią Bożego planu ciągłej kreacji, który rozpoczął się wraz ze stworzeniem pierwszej pary ludzkiej, Adama i Ewy. Małżeństwo nie tylko zapewnia pojedynczą wspólnotę, ale zapewnia fizyczne i duchowe przetrwanie ludzkości poprzez tworzenie związków odzwierciedlających prawo Boże.
Wzorowane na transakcji handlowej, w której pan młody płacił za pannę młodą (mohar), małżeństwo przekształciło się w bardziej duchowe zobowiązanie.
Jednak nawet dzisiaj podstawa prawna tradycyjnego żydowskiego małżeństwa jest zakorzeniona w akwizycji, przy czym małżeństwo następuje poprzez danie obrączki przez męża i bierną jej akceptację przez żonę. Pomimo nierównowagi władzy na korzyść męża, prawo żydowskie szybko ewoluowało się, by zapewnić kobietom ochronę.
Ketuba (umowa małżeńska) zobowiązuje męża do zapewnienia żonie pożywienia, odzieży i satysfakcji seksualnej. Obejmuje ona również kaucję, który mąż ma zapłacić żonie w przypadku rozwodu.
Żydowskie wesele nie jest tylko jednodniową imprezą. Rytuały "weselne" zaczynają się od decyzji o ślubie.
Decyzja o małżeństwie jest jednym z najważniejszych życiowych wyborów. Niektóre pary uczyniły z tego okazję do świętowania opartego na aszkenazyjskim zwyczaju tenaim (dosłownie o "warunkach" małżeństwa).
Tenaim to publiczne oświadczenie o zaręczynach, które zmienia status dwóch osób w pannę młodą i pana młodego. W dawnych czasach tenaim ogłaszało, że dwie rodziny doszły do porozumienia w kwestii pożenienia swoich dzieci. Dokument określający ich umowę, obejmował posag i inne ustalenia finansowe, datę i godzinę chupy (rzeczywistej ceremonii zaślubin) oraz knas, czyli karę, gdyby którakolwiek ze stron wycofała się z umowy. Po podpisaniu dokumentu i odczytaniu go na głos przez honorowego gościa tłuczono szkło.
W szabat przed ślubem pan młody lub para zostaje wezwana do czytania Tory. Ceremonia ta nosi nazwę aufruf, co w języku jidysz oznacza "wezwanie".
Tradycyjnie pan młody recytuje błogosławieństwa przed i po czytaniu Tory.
Po odmówieniu błogosławieństw rabin zazwyczaj udziela błogosławieństwa dla pary. Następnie pan młody (lub para), gdy opuszczają bimę (ambonę), zostają obsypani cukierkami i rodzynkami, symbolizującymi słodycz i płodność.
We wcześniejszych czasach ślub żydowski odbywał się etapami na przestrzeni całego roku i zaczynał się od ceremonii erusin. Po tej ceremonii para była zarezerwowana dla siebie i nie wolno jej było mieć związków z kimkolwiek innym. Ale dopiero mniej więcej rok później, podczas ceremonii nissuin, pozwalano im na seksualne skonsumowanie ich związku, a panna młoda wprowadzała się do domu pana młodego.
Dzień ślubu jest uważany za dzień przebaczenia, dlatego niektóre pary postanawiają pościć w dniu ślubu, tak jak w Jom Kipur (Dzień Pojednania). Post młodej pary trwa do pierwszego wspólnego posiłku po ceremonii zaślubin.
Na większości tradycyjnych ślubów żydowskich, tuż przed samą ceremonią, pan młody przykrywa pannę młodą welonem. Często jest to ekscytujący i naładowany emocjonalnie moment, zwłaszcza, gdy pan młody i panna młoda przestrzegają zwyczaju niewidzenia się przez kilka dni przed ślubem. Pan młody jest niesiony przez przyjaciół płci męskiej do panny młodej, która siedzi na krześle przypominającym tron. Przybywający mężczyźni śpiewają, a pan młody przesłania pannę młodą welonem. Czasami rodzice młodej pary udzielają błogosławieństwa swojemu dziecku i przyszłemu zięciowi/synowej. Ta krótka ceremonia nazywa się bedeken.
Ceremonia zaślubin, odbywa się pod chupą (baldachimem ślubnym) i składa się z dwóch części: zaręczyn, znanych jako erusin, oraz samych zaślubin, nissuin.
Ketuba jest zwykle czytana między tymi dwiema częściami.
Chupa (baldachim weselny) to symbol domu, a jego otwartość przypomina namiot biblijnego Abrahama, wzór gościnności, który trzymał swoje namioty otwarte ze wszystkich stron, aby odwiedzający wiedzieli, że są mile widziani.
Kiedy nowożeńcy dotrą do chupy, rozpoczyna się ceremonia erusin. Jest to prosta ceremonia, z dwoma błogosławieństwami recytowanymi przez przewodniczącego rabina, który trzyma kielich z winem. W tradycji aszkenazyjskiej panna młoda okrąża pana młodego trzy lub siedem razy pod chupą. Niektórzy uważają, że ma to na celu stworzenie magicznej ściany chroniącej przed złymi duchami, pokusami i spojrzeniami innych kobiet. Inni uważają, że panna młoda symbolicznie tworzy nowy krąg rodzinny.
Po zakończeniu drugiego błogosławieństwa rabin podaje kielich wina panu młodemu, który z niego pije; kielich jest następnie wręczany pannie młodej, która pije z tego samego kielicha, co symbolizuje ich zobowiązanie do dzielenia życia od tego momentu.
W tym momencie tradycyjnej ceremonii pan młody umieszcza pierścień na palcu wskazującym prawej ręki swojej narzeczonej i recytuje po hebrajsku zdanie, które oznacza: "Oto przez tę obrączkę zostałaś mi poświęcona, jako moja żona zgodnie z prawami Mojżesza i Izraela".
Obrączka ślubna, wymieniana pod chupą i noszona codziennie, jest ikoniczną częścią żydowskiego ślubu.
Istnieje tradycja, że żydowska obrączka ślubna powinna być prostym metalowym pierścieniem bez kamieni szlachetnych i innych ozdób. Zwykle pierścionek jest wykonany ze złota, które ma wartość pieniężną i nie matowieje ani nie przyciąga brudu - nadzieja, że małżeństwo również będzie trwałe i piękne.
Dlaczego Żydzi najczęściej wybierają pierścionki bez ozdób? Jednym z powodów jest to, że wartość pierścionka powinna być widoczna, aby na początku małżeństwa nie było oszustwa ani nieporozumienia, a prosty pierścionek reprezentuje nadzieję na podobną uczciwość i czystość w związku między poślubionymi partnerami.
Natychmiast po przeczytaniu ketuby rozpoczyna się druga ceremonia, nissuin.
Ceremonia ta obejmuje recytację siedmiu błogosławieństw i dlatego jest powszechnie nazywana Sheva Berakhot.
Podczas odmawiania tych błogosławieństw, podobnie jak podczas pierwszej ceremonii, rabin trzyma kielich z winem, a po zakończeniu błogosławieństw, pan młody i panna młoda piją z kielicha jeszcze raz.
Ostatnim, rytualnym elementem ceremonii jest stłuczenie szkła. Tradycyjnie to pan młody rozbija stopą szklankę, chociaż w niektórych bardziej nowoczesnych społecznościach robią to zarówno pan młody, jak i panna młoda.
Współczesne wyjaśnienie tego obyczaju mówi, że potłuczone szkło przypomina Żydom zgromadzonym na tej radosnej okazji o zniszczonych Świątyniach i przypomina o osobach, zarówno Żydach, jak i nie-Żydach, które nie mają swobody świętowania ani religijnie, ani publicznie.
Wśród śpiewu i tańca państwo młodzi... przeciskają się przez gratulujących gości do pokoju yihud (odosobnienia). Całkowite odosobnienie pary w zamkniętym pomieszczeniu jest aktem publicznym, symbolizującym ich nowy status jako męża i żony. Ponieważ ten akt, bardziej niż jakikolwiek inny, oznacza, że są naprawdę małżeństwem, wymagana jest publiczna świadomość ich odosobnienia i musi to być potwierdzone przez świadków. Świadkowie pozostają za drzwiami, aby upewnić się, że nikt nie wejdzie, dopóki para nie będzie sama przez rozsądny okres czasu.
Yihud zapewnia nowożeńcom okres wytchnienia, chwilę wyciszenia, aby mogli cieszyć się razem w całkowitej samotności pośród zamieszania weselnego. Zwyczajem jest, że oboje jedzą razem pierwszy posiłek, jako mąż i żona w pokoju yihud. Oboje pościli przez cały dzień, a to jedzenie będzie ich pierwszym posiłkiem tego dnia.
Nowożeńcy, po spędzeniu krótkiego czasu sam na sam w jihud, udają się na ucztę weselną.
Sheva berakhot powtarza się po obiedzie i opcjonalnie każdego wieczoru przez tydzień na uroczystych kolacjach z rodziną i przyjaciółmi.

Polskie tłumaczenie i redakcja Alex Wieseltier

https://www.myjewishlearning.com/article/jewish-weddings-101/