Rachel Cohen-Kagan

2025-06-03

Pierwsza kobieta, która podpisała Deklarację Niepodległości Izraela

W ostatnich czasach wybory były częstym tematem dyskusji w Izraelu, ale tylko okazjonalnie ważna kwestia reprezentacji kobiet w Knesecie, parlamencie Izraela, trafia na pierwsze strony gazet. W dniu wyborów komentatorzy zajęci są analizą prognoz wyborczych, by ustalić, między innymi, jaka będzie liczba kobiet w nowym Knesecie, ale kwestia ta zazwyczaj dość szybko schodzi na dalszy plan.
Okazuje się, że kwestia reprezentacji kobiet była kluczową kwestią dla wybranych przedstawicieli Izraela — a zwłaszcza wybranych przedstawicielek — od samych początków państwowości. Jedną z osób, która wyróżniała się swoimi działaniami w tej sprawie, była Rachel Cohen-Kagan, jedna z pierwszych orędowniczek izraelskiego feminizmu. Przez wszystkie lata w Knesecie walczyła zaciekle o równość i prawa kobiet.
Cohen-Kagan urodziła się w Odessie w 1888 roku w rodzinie Lubarskich. Studiowała matematykę na Uniwersytecie w Odessie, a następnie wyszła za mąż za doktora Noaha Cohena, lekarza z Taszkientu. W 1919 roku byli wśród nowych pasażerów imigrantów na "Rusłanie", słynnym statku, którego podróż oznaczała tradycyjny początek Trzeciej Aliji, dużej fali żydowskiej imigracji do Ziemi Izraela. Cohen-Kagan zaczęła działać w syjonistycznej organizacji kobiet, WIZO, i w 1949 roku została wybrana na jej przewodniczącą.
Była również przedstawicielką WIZO w Komitecie Narodowym (oddział wykonawczy Zgromadzenia Przedstawicieli przed powstaniem państwa), gdzie była odpowiedzialna za departament opieki społecznej. Jako członkini Rady Ludowej była jedną z 37 sygnatariuszy Deklaracji Niepodległości Państwa Izraela i jedną z dwóch kobiet, które ją podpisały. Faktycznie była ona pierwszą kobietą, która podpisała Deklarację, bo zrobiła to przed swoją koleżanką Goldą Meir (Meyerson).
Cohen-Kagan opisała swoje uczucia podczas tego historycznego wydarzenia: "Kiedy człowiek czuje, że jego marzenie staje się rzeczywistością, a jego serce wypełnia radość, to tak jakby zdobył najwyższy szczyt. Do dziś trudno mi wyrazić słowami, co czułam tego dnia. Ani moje zdolności wypowiadania się, ani ogólnie ludzki język nie są w stanie tego oddać. Myślę, że to można należycie oddać tylko poprzez muzykę i sztukę". W okresie poprzedzającym wybory do Pierwszego Knesetu, lub "Zgromadzenia Konstytucyjnego", jak je wówczas nazywano, WIZO połączyło się ze Związkiem Kobiet Hebrajskich na rzecz Równych Praw w Eretz Israel, by kandydować jako pierwsza i jedyna partia złożona wyłącznie z kobiet.
Jeszcze przed wyborami Cohen-Kagan poruszyła kwestię reprezentacji kobiet w parlamencie. Gazeta "Haaretz" przeprowadziła z nią wywiad na kilka tygodni przed styczniowymi wyborami, ale został on zamieszczony w sekcji kobiecej – "La'isha velabayit" ("Dla kobiet i domu").
W wywiadzie zatytułowanym "Kobiety są potrzebne w naszej Rady Konstytucyjnej" Cohen-Kagan powiedziała: "Szczerze mówiąc, bycie jedyną kobietą w parlamencie nie jest przyjemne; jest nawet trudne! . . . Sam ten fakt stwarza trudności. Tak samo jak byłoby ciężko dla mężczyzny, gdyby był jedynym mężczyzną w parlamencie złożonym wyłącznie z kobiet...Do dziś męska część społeczeństwa postrzega pojawienie się kobiety u bram parlamentu jako bardzo szczególne zjawisko. Pod tym względem mężczyznom wciąż brakuje pewnego stopnia dojrzałości. Po prostu trudno im zapomnieć, że jestem kobietą…"
Cohen-Kagan, która wierzyła, że ​​kobiety wnoszą unikalną perspektywę, postrzegała reprezentację kobiet w Knesecie jako niezbędny element zarządzania państwem: "Ważne i konieczne jest, aby punkt widzenia kobiet był bardziej widoczny. Tak jak punkty widzenia mężczyzny i kobiety integrują się w prywatnym gospodarstwie domowym i wszystko odbywa się poprzez połączenie tych dwóch podejść dla dobra harmonii i dobrej woli, tak samo powinno być w zarządzaniu państwem. W ten sposób punkt widzenia kobiety będzie wyrażany i realizowany we wszystkich sprawach ogólnych, a zwłaszcza w tych, w których udział kobiety jest niezbędny, ponieważ to ona dba o potrzeby codziennego życia".
Cohen-Kagan uważała, że ​​w pewnych kwestiach punkt widzenia kobiet był szczególnie znaczący: "Najważniejsze są tutaj kwestie dobrobytu, zabezpieczenia społecznego dla dzieci i osób starszych oraz problem edukacji w ogóle. Nie mam wątpliwości, że dzięki wpływowi udziału kobiet w życiu państwa, istniałoby większe zainteresowanie wszystkimi słabymi i pokrzywdzonymi w naszym kraju, bardziej humanitarne podejście do ich problemów, a bez wątpienia ich sytuacja uległaby poprawie".
WIZO zdobyło jedno miejsce, a Rachel Cohen-Kagan weszła w skład pierwszego Knesetu. Podczas swojej kadencji zgłosiła ustawę "Rodzina i równość kobiet", dążyła do zwalczania przemocy wobec kobiet, poparła służbę kobiet w IDF i zajmowała się innymi kwestiami promującym status kobiet w Izraelu.
W 1951 r. Kneset został rozwiązany, a partia WIZO nigdy więcej nie kandydowała jako niezależna partia. Dziesięć lat później Rachel Cohen-Kagan, jako członek Partii Liberalnej została wybrana do Knesetu w 1961 r. Była ona jedną z siedmiu posłów, którzy odłączyli się od partii, aby założyć Niezależnych Liberałów w opozycji do zbliżającej się fuzji z Herut i straciła swój mandat 1965 r.
Cohen-Kagan zmarła 15 października 1982 r. w wieku 94 lat.
Jej imieniem zostały nazwane ulice w Ra'anana, Rishon Lezion i Hajfie.

Polskie tłumaczenie Alex Wieseltier

https://blog.nli.org.il/en/hoi_rachel_cohen_kagan/  

Alex Wieseltier - Uredte tanker
Alle rettigheder forbeholdes 2019
Drevet af Webnode Cookies
Lav din egen hjemmeside gratis! Dette websted blev lavet med Webnode. Opret dit eget gratis i dag! Kom i gang