Nie byłam przygotowana

Nie byłam przygotowana
Miriam Lopian, Izrael

7 października zaskoczył nas wszystkich, ale muszę przyznać, że mój zaniepokojony mózg zawsze na to czekał i myślę, że nie jestem w tym odosobniona.
Byłam przygotowana, ponieważ nowoczesne państwo żydowskie odrodziło się w epoce zdefiniowanej przez hasło "nigdy więcej". Nigdy więcej nie będziemy maszerować jak owce na rzeź, ale też nigdy więcej nie będzie kolejnej próby unicestwienia nas.
Byłam przygotowana, ponieważ całe nasze państwo zostało zbudowane tak, by funkcjonować z tym zagrożeniem wyrytym w naszych sercach. Posyłamy członków naszych rodzin do służby w Siłach Obronnych Izraela od 18 roku życia; w Izraelu nigdy nie jesteś zbyt daleko od schronu przeciw bombowego, by nie zostać złapanym przez nawałę rakietową, a masywna betonowa ściana, zbudowana w celu obrony przed terrorem, oddziela izraelskie i palestyńskie wioski.
Byłam przygotowana, ponieważ musieliśmy zdeprecjonować siebie i ducha naszego miłującego pokój ludu, wymuszając kontrolę militarną nad dużymi terytoriami i ograniczając przemieszczanie się innych ludzi z powodu bardzo realnego zagrożenia, jakie niektórzy z tych ludzi stanowią.
Byłam przygotowana, ponieważ wiem, że nie można po prostu wejść do centrum handlowego bez bycia skontrolowanym pod kątem posiadania broni, a najbystrzejsze umysły świata pracują 24 godziny na dobę, by zebrać informacje wywiadowcze na temat każdego podejrzanego na Bliskim Wschodzie i poza nim.
Byłam również przygotowana dzięki mojej edukacji w zakresie historii żydowskiej, która uświadomiła mnie o ustalonym precedensie tysiącletniej wrogości wobec narodu żydowskiego. Biblia, najchętniej czytana książka na świecie, wprowadza tę narrację historią Exodusu, gdzie Izraelici uciekli po 430-letniej niewoli i prześladowań ze strony egipskich faraonów i zostali zaprowadzeni do swojej ojczyzny — Izraela — ponad 3000 lat temu. Ten temat prześladowań i odporności jest stałym wątkiem w całej naszej historii, w której różne cywilizacje, takie jak Grecy, Rzymianie, Babilończycy, Persowie i krzyżowcy, mają swój udział.
Byłam przygotowana, ponieważ osobiście znam niezliczoną liczbę osób żyjących obecnie, które były świadkami łatwości, z jaką najbardziej cywilizowany naród swoich czasów systematycznie eksterminował ponad 6 milionów Żydów. Wiem, że od początku swojego istnienia nowo zdekolonizowane państwo Izrael służyło i nadal służy jako schronienie dla ocalałych z Holokaustu i żydowskich uchodźców z całego świata, w tym tych uciekających z zachodnich demokracji, arabskich dyktatur i wschodnioeuropejskich reżimów komunistycznych.
Ale nie muszę przywoływać historii, aby przypomnieć sobie o zagrożeniach, z którymi nadal mierzy się nasz naród. Nasi wrogowie, z których niektórzy mieszkają zaledwie kilka kilometrów ode mnie, za murem bezpieczeństwa, elektrycznymi ogrodzeniami i punktami kontrolnymi, a nawet niektórzy, którzy siedzą na naszych uniwersyteckich wykładach, z wielką przyjemnością regularnie przypominają nam o swoich morderczych zamiarach.
Byłam przygotowana, ponieważ wiem, czego uczą się w swoich szkołach i wiem, że ukrywają zapasy zaawansowanej broni w udekorowanych rysunkami Disneya garderobach swoich dzieci. Wiem również, jaką nagrodę finansową otrzymują od swojego rządu, który dostaje miliardy dolarów pomocy międzynarodowej, jeśli wypełnią swoje śmiercionośne misje.
Nie byłam jednak przygotowana na barbarzyństwo i sadystyczną naturę przemocy, jakiej dopuszczono się wobec mojego ludu 7 października, w tym na akty palenia, gwałtu i okaleczenia, a także na czystą radość, z jaką dokonywano tych okrucieństw — czynów, które nie mają precedensu nawet wśród gatunków innych niż ludzkie na tej planecie.
Nie byłam również przygotowana na reperkusje, które rozpoczęły się 8 października i trwały codziennie od tamtej pory.
Nie byłam przygotowana być świadkiem, jak brytyjscy obywatele tego dnia tańczyli radośnie na Edgware Road, podczas gdy my wciąż liczyliśmy naszych zmarłych.
Nie byłam przygotowana na widok wieloletnich przyjaciół i kolegów lekarzy maszerujących na Trafalgar Square, popierających ludobójstwo mojego ludu, skandujących "From the River to the Sea", podczas gdy policja patrzyła na to obojętnie.
Nie byłam przygotowana na ogłuszającą ciszę i hipokryzję Komisji ONZ ds. Sytuacji Kobiet i lobby #MeToo w obliczu obszernie udokumentowanej przemocy seksualnej 7 października, a mimo to wielu nadal twierdzi, że nie ma na to wystarczających dowodów.
Nie byłam przygotowana na odkrycie, że mordercy, którzy brali udział w tej barbarzyńskiej rzezi, byli pracownikami UNRWA i Al-Jazeera, którzy nadal tam bez problemów pracują.
Nie byłam przygotowana na milczenie Michelle Obamy, która z dumą prowadziła kampanię "Bring back Our Girls" (Zwróćcie nasze dziewczyny) dla nigeryjskich dziewcząt przetrzymywanych przez Boko Haram, ale nie dla amerykańskich obywateli, małych dzieci, nastoletnich dziewcząt, a nawet ocalałych z Holokaustu zakładników z Izraela.
Nie byłam przygotowana na widok rocznego rudego dziecka na plakacie "Porwany", wciąż czekającego na wizytę Czerwonego Krzyża, i o wiele mniej byłam przygotowana na to, że plakat ten został wielokrotnie oszpecony swastykami w tak wielu krajach.
Nie byłam przygotowana na to, że brytyjska policja nakazała komuś nie przechodzić obok palestyńskiego protestu w Londynie, ponieważ jego wygląd był "wyraźnie żydowski", a oni nie mogli zagwarantować jego bezpieczeństwa.
Nie byłam przygotowana na spotkanie z napisami "Kocham Hezbollah" w centrum Londynu, nawet po tym, jak przyzwyczaiłam się do napisów "Kocham Hamas", mimo że obie organizacje są uznane za organizacje terrorystyczne przez rządy brytyjski i amerykański.
Nie byłam przygotowana na to, że Iran wystrzeli setki pocisków balistycznych na mój dom, moją rodzinę i moich przyjaciół z jedynym zamiarem zabicia mnie i mojego ludu. A w tym samym czasie osoby wokół mnie nadal wdawały się ze mną w nieistotne pogawędki.
Nie byłam przygotowana na to, że szanowane sale uczelni Ivy League są przesiąknięte jadowitą nienawiścią i rasizmem. Pomimo przywilejów i wykształcenia, tysiące ich studentów jest boleśnie nieświadomych, ale chętnych do bycia pożytecznymi idiotami, jednoczącymi się w sprawie, której sami nie potrafią pojąć.
Nie byłam przygotowana na rzeczywistość, w której Kamala Harris upamiętnia 7 października, sadząc drzewo granatu w swoim ogrodzie, podczas gdy ajatollahowie w Iranie są zajęci testowaniem swoich obiektów nuklearnych.
Nie byłam przygotowana na raport Assersona, który ujawnił, że relacje BBC z konfliktu Izraela z Hamasem naruszały jej własne wytyczne w ponad 1500 przypadkach. Mimo to BBC nadal będzie kontynuować szerzenie swojej nienawiści.
Nie byłam przygotowana na to, że Kay Burley oskarży Eylona Levy'ego w Sky News, że uwolnienie przez Izrael 150 skazanych palestyńskich morderców w zamian za 50 izraelskich cywilnych zakładników podkreśla nieproporcjonalną pogardę Izraela dla palestyńskiego życia.
Nie byłam przygotowana na to, że New York Times wygłosi mowę pochwalną na cześć Hassana Nasrallaha, jako "potężnego mówcy, uwielbianego przez szyickich muzułmanów", który "świadczył usługi socjalne dla Libanu" i chciał "jednej Palestyny, z równością dla muzułmanów, Żydów i chrześcijan". I to w sytuacji, gdzie Syryjczycy, Libańczycy, Irańczycy i Izraelczycy świętowali jego zabójstwo, ponieważ ostatecznie trochę rozluźniło pętlę na naszych szyjach.
Nie byłam przygotowana na to, że Naomi Klein napisała wczoraj artykuł w Guardian zatytułowany "Jak Izrael uczynił traumę bronią wojenną", ani na to, że rok temu Raz Segal napisał "Izrael musi przestać używać Holocaustu jako broni".
Nie byłam przygotowana na to, że Sekretarz Generalny ONZ Antonio Guterres nie potępi Islamskiego Reżimu Iranu za wystrzelenie 180 rakiet balistycznych na Izrael. Jednak to szokujące zachowanie ONZ zasługuje na osobny artykuł.
Z pewnością nie byłam przygotowana na to, że 7 października 2024 roku będę pisała to ze swojego schronu przeciw bombowego, który ironicznie przypomina mi komorę gazową, jaką widziałem w Majdanku, podczas gdy tysiące Amerykanów gromadzi się na schodach Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, skandując "globalizujcie intifadę" i wszyscy milczą.
Nigdy nie myślałam, że zrozumiem, jak doszło do Holokaustu, ale teraz rozumiem.

Polskie tłumaczenie Alex Wieseltier