Nadzieja - Schiller

Friedrich Schiller

Nadzieja

Ludzie marzą i mówią wiele
O lepszej przyszłości dniu.
Za szczęściem, za złotym celem
Widzimy goniących ich tu.

Świat się starzeje, lecz zawsze jest młody
Ludzie żyją nadzieją wciąż większej nagrody.
Życie w nas właśnie nadzieja ta budzi
Wirując wokół radosnego chłopca,
Młodego człowieka ta magia też złudzi, 
A starcu będzie już zupełnie obca.
I choć w grobie kończy swe zmęczone biegi
Nawet przy grobowcu ta nadzieja siedzi.

To nie pusty i pochlebny omam, 
Co powstał z głupca patosu.
Bo w sercu głośno wciąż gra nam:
Lepszego warciśmy losu.
I co ten wewnętrzny glos w głowie poruszy
Karmą i nadzieją będzie naszej duszy.

Hoffnung

Es reden und träumen die Menschen
viel von bessern künftigen Tagen;
nach einem glücklichen,
goldenen Ziel sieht man sie rennen und jagen.

Die Welt wird alt und wird wieder jung,
doch der Mensch hofft immer Verbesserung.
Die Hoffnung führt ihn ins Leben ein,
sie umflattert den fröhlichen Knaben,
den Jüngling locket ihr Zauberschein,
sie wird mit dem Greis nicht begraben;
denn beschließt er im Grabe den müden Lauf,
noch am Grabe pflanzt er - die Hoffnung auf.

Es ist kein leerer, schmeichelnder Wahn,
erzeugt im Gehirne des Toren,
im Herzen kündet es laut sich an:
zu was Besserm sind wir geboren.
Und was die innere Stimme spricht,
das täuscht die hoffende Seele nicht.

Polskie tłumaczenie Alex Wieseltier
Czerwiec 2020