LISTOPADOWY GOŚĆ

MÓJ LISTOPADOWY GOŚĆ
Robert Frost

Gdy ze smutkiem moim muszę żyć
Ten duma, że dni ciemne jesiennej powodzi
Są piękne, jak tylko dni mogą być;
On kocha uschniętego drzewa wić;
I mokrą pastwiska ścieżką chodzi.

Uciec chciałbym od jego radości.
Co mówi, jestem gotów wymienić:
Cieszy go, że żaden ptak już tu nie gości.
Cieszy go prostota wełnianej szarości,
Co mgłą oblepiona srebrem się mieni.

Opuszczone, samotne drzewa,
Wyblakłą ziemię, chmur pełne niebo,
Piękno, co on widzieć się spodziewa,
Myśli, że ja tego wcale nie dostrzegam
I mi dokucza dlatego.

Nie od wczoraj ja sentyment miałem
Do dni listopadowych, co słotne
Przychodzą przed śniegu nawałem.
Lecz daremnie to mu powtarzałem,
Że są bardziej jego uznania godne.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

My November Guest

My Sorrow, when she's here with me,
Thinks these dark days of autumn rain
Are beautiful as days can be;
She loves the bare, the withered tree;
She walks the sodden pasture lane.

Her pleasure will not let me stay.
She talks and I am fain to list:
She's glad the birds are gone away,
She's glad her simple worsted grey
Is silver now with clinging mist.

The desolate, deserted trees,
The faded earth, the heavy sky,
The beauties she so truly sees,
She thinks I have no eye for these,
And vexes me for reason why.

Not yesterday I learned to know
The love of bare November days
Before the coming of the snow,
But it were vain to tell her so,
And they are better for her praise