Impuls

IMPULS
Robert Frost

Było jej zbyt samotnie tam,
I zbyt pusto było,
A ponieważ byli tylko sam na sam,
I dziecka nie było,

I w domu zajęc było niewiele,
Ona wolna była,
I szła tam, gdzie on pole piele,
Albo drzewo ścina.

Tam spoczywając na belce
Wiórki świeże rzucała,
Piosenkę nucąc lekce
Co na ustach miała.

Ale raz poszła, bo chciała
Olchy urwać pąk.
Tak daleko, że ledwo słyszała
Gdy zawołał ją —

Się nie odezwała, nie wrociła —
Nie krzykła.
Tam stojąc nagle się zbiesiła
I w paprocie czmychła. 

Nigdy jej już nie znalazł,
Choć wszedzie jej szukał
Dom jej matki odnalazł,
I tam też zapukał.

Tak nagle, jak rozcięta dłutem
Łącząca pusciła ich wstęga,
I tak oto poznał on smutek
Co nawet grobu nie sięga.

……………………………………..

The Impulse

It was too lonely for her there,
And too wild,
And since there were but two of them,
And no child,

And work was little in the house,
She was free,
And followed where he furrowed field,
Or felled tree.

She rested on a log and tossed
The fresh chips,
With a song only to herself
On her lips.

And once she went to break a bough
Of black alder.
She strayed so far she scarcely heard
When he called her—

And didn't answer—didn't speak—
Or return.
She stood, and then she ran and hid
In the fern.

He never found her, though he looked
Everywhere,
And he asked at her mother's house
Was she there.

Sudden and swift and light as that
The ties gave,
And he learned of finalities
Besides the grave.