Blazen Cloony

BŁAZEN CLOONY
Shel Silverstein

Historię błazna Cloony opowiem ja wam,
Z cyrku, co odwiedzał miasto, które znam.
Choć za duże miał buty, za mały kapelusz,
To nie był zabawny, choć takich niewielu.
Miał puzon, co głośno, głupie tony gra,
Miał tysiące balonów, zielonego psa.
Twarz miał obwisłą, był niechlujny, chudy i wysoki,
Lecz nikogo nie bawiły te jego wyskoki.
Za każdym razem, gdy tego Cloony błazna widzieli,
Wszyscy ludzie trochę niedobrze się mieli.
I za każdym razem, gdy wic opowiadał,
Ludzie wzdychali, jakby serce im złamał.
A kiedy but mu spadał na cyrkowe płótno,
Całej widowni robiło się smutno.
I za każdym razem, gdy na głowie stawał,
Wszyscy krzyczeli: "Byś się lepiej do łóżka nadawał!".
I za każdym razem, gdy skakał swe salto mortali,
Wszyscy na widowni jakby zasypiali.
I za każdym razem, gdy swój krawat zjadał,
Wszystkim łzy gęste ciekły, jakby deszcz tu padał.
Więc Cloony nie mógł na siebie zarobić
Dlatego, że nie potrafił zabawnym się zrobić.
Wiec postanowił: "Ja miastu opowiem,
Jak nieśmieszny błazen odczuwa to w sobie".
I powiedział, dlaczego tak smutnie wygląda,
I powiedział, dlaczego pech za nim podąża.
Opowiedział o bólu i zimnie co w nim gości,
Opowiedział o duszy pogrążonej w ciemności,
A kiedy skończył wyłuszczać te nieszczęścia swe,
Czy wszyscy płakali? Nie, w ogóle nie!
Śmiali się, aż drzewa z przerażenia zaczęły się walić
A oni, tylko ha, ha, hi, hi i ho, ho, chichali
Śmiali się wrzaskiem i krzykiem i wyciem,
Śmiali się dzień cały, śmiali cały tydzień,
Śmiali się tak, że ich ciała spazmów dostały,
Śmiali się tak, że im guziki od kurtek pękały.
A śmiech ich daleko rozchodził się w koło
Do każdego miasta i na każde sioło. ,
Przez wysokie góry i przez każde morze,
Od Gibraltaru aż po Zaporoże.
Wkrótce cała ziemia o tym już wiedziała
I w śmiechu bez końca cała się tarzała,
A Cloony wciąż stał pod płachtą cyrkową,
Pochylony nisko, ze spuszczoną głową,
I powiedział: "NIE O TYM JA OPOWIADAŁEM –
TO NIEPOROZUMIENIE, ŻE ŚMIESZNY SIĘ STAŁEM".
I gdy świat na zewnątrz się chichał i chachał,
Blazen Cloony usiadł i sam się rozpłakał
.…………………………………………….

Cloony The Clown

I'll tell you the story of Cloony the Clown
Who worked in a circus that came through town.
His shoes were too big and his hat was too small,
But he just wasn't, just wasn't funny at all.
He had a trombone to play loud silly tunes,
He had a green dog and a thousand balloons.
He was floppy and sloppy and skinny and tall,
But he just wasn't, just wasn't funny at all.
And every time he did a trick,
Everyone felt a little sick.
And every time he told a joke,
Folks sighed as if their hearts were broke.
And every time he lost a shoe,
Everyone looked awfully blue.
And every time he stood on his head,
Everyone screamed, "Go back to bed!"
And every time he made a leap,
Everybody fell asleep.
And every time he ate his tie,
Everyone began to cry.
And Cloony could not make any money
Simply because he was not funny.
One day he said, "I'll tell this town
How it feels to be an unfunny clown."
And he told them all why he looked so sad,
And he told them all why he felt so bad.
He told of Pain and Rain and Cold,
He told of Darkness in his soul,
And after he finished his tale of woe,
Did everyone cry? Oh no, no, no,
They laughed until they shook the trees
With "Hah-Hah-Hahs" and "Hee-Hee-Hees."
They laughed with howls and yowls and shrieks,
They laughed all day, they laughed all week,
They laughed until they had a fit,
They laughed until their jackets split.
The laughter spread for miles around
To every city, every town,
Over mountains, 'cross the sea,
From Saint Tropez to Mun San Nee.
And soon the whole world rang with laughter,
Lasting till forever after,
While Cloony stood in the circus tent,
With his head drooped low and his shoulders bent.
And he said,"THAT IS NOT WHAT I MEANT -
I'M FUNNY JUST BY ACCIDENT."
And while the world laughed outside.
Cloony the Clown sat down and cried.